Van Grande Riviere Noir naar Blue Bay

Zaterdag 27 juli. Zie fotos op http://lijntje2.waarbenjij.nu
Autorit van zuidwest naar zuidoost: van Grande Riviere Noir naar Blue Bay
Koffers gepakt en geprofiteerd van de goede internetverbinding om foto's en verslagen in mijn dagboek te zetten. Willem zette het raam open, terwijl de alarminstallatie nog aanstond. Een loeiend lawaai als resultaat, wat leidde tot gescheld, geren door het huis en het afzetten van het alarm. Direct ging de telefoon en kon Willem in zijn beste Frans uitleggen dat hij geen kwaad in de zin had en een argeloze zwaai aan het raam had gegeven. Georgina vertelde later dat ze zich in bed nog maar eens had omgedraaid, terwijl ze dacht: "Mijn ouders doen wat verkeerd..."
Matthieu, de huiseigenaar, kwam om half 11 zijn sleutels in ontvangst nemen en waren wij gereed voor een kop koffie op terras. Deze keer met heuse scones met kaas en jam.
Voorbij Le Morne is de zuidkust van Mauritius wonderschoon. Het waait fors, de zee is alle tinten helderblauw tot groen. In Baie du Cap stopten we voor het uitzicht. De branding is dichtbij de kust en slaat met kracht op de rotsen. Ik besefte daar pas goed, dat de koraalriffen rondom het eiland de branding weghoudt bij het strand. Kabbelend en lichtstromend water om te zwemmen is er niet zozeer bij deze zuidkust, maar vooral in het westen en in de baaien.

Daarna doorgereden tot Souillac. Souillac is een authentieke stad, met groot busstation. De winkels gingen dicht, veelal gesloten op zaterdagmiddag, net zoals op donderdagmiddag. Vroeger was het een plaats van aanzien met een haven en belangrijke suikerplantages en de dichter Robert Edward Hart heeft er gewoond. Hart was een Mauritiaans dichter die succes had buiten het eiland, in Frankrijk werd hij onderscheiden door de Académie Francaise.
We rijden door naar de klif Gris Gris, het zuidelijkste puntje van Mauritius. De golven slaan er op de kliffen, het waait er fors. stukje oostelijker ligt 'La Roche Qui Pleure', de rots die huilt, de rots is gedeeltelijk gespleten en de golven slaan er met zware klappen naar binnen. Het huilen zou het geluid van die golven kunnen zijn, en komt ook van de natte rotsen, vanwege het in- en uitstromende water. Een plaats om verdriet toe te laten...
De wind trekt en duwt, de zee kolkt, Willem en ik wagen ons op de rots, Georgina bekijkt het rustig vanaf een bankje in de luwte.

Bij een aangrenzend huis is een enthousiaste kerkdienst in de openlucht aan de gang, de mensen zingen, springen en dansen.
Het suikerriet staat boven ons hoofd en ik grijp de gelegenheid aan om het land in te lopen en foto's te maken van de staken. Opgebouwd uit stukken, een paarse bast, net als de pluimen die wuiven boven de rijpe suikerrietvelden een licht paarse gloed uitstralen.
We rijden verder door kilometers suikerriet, smalle wegen, Willem kan met onze Honda Jazz juist langs brede bussen en kolossale suikerrietvrachtauto's manoevreren. De bermen liggen 50 cm lager dan het asfalt, dus het is zaak op de weg te blijven. Op Mauritius rijdt Willem, graag en vaardig. Georgina zit naast hem om het navigatiesysteem te bedienen, een lastige klus, gelet op het onbegrijpse apparaat, en commentaar te geven op de omgeving. Ik vind het wel best, besluit te volgen en niets te hoeven. Drie reisgenoten met ieder verschillende leerstijlen, denk aan visueel, auditief en kinestetisch, hebben een ontregelend effect als je de weg probeert te vinden in één auto...
De weg voert ons dwars door de plaatsen Riviere des Anguilles en L'Escalier, plus diverse gehuchten. Overal locals, geen toeristen in deze streek, de markt en winkels zijn hier bedoeld voor de eilandbewoners zelf. Vlakbij Le Chaland proberen we La Mare aux Songes te vinden, de locatie waar de restanten van de dodo's van 6000 jaar geleden zijn opgegraven uit de modder, door wetenschappers van Naturalis, cs. We weten dat de vindplaats leeg is, er staat geen enkele verwijzing naar welke plek dan ook. Dus rijden we door naar Mahébourg om er te lunchen in de FoodCourt aan de haven en ik ga me in een plaatselijke winkel te buiten aan een Dodo tafelkleed, enkele batiksarongs en shawls.
Muziek heb ik gezocht, wil graag CD's kopen met sega muziek. Uiteindelijk lukt het op het vliegveld, zondagmorgen voordat we terugreizen, een lieve dame in de cd shop laat me luisteren naar diverse cd's en adviseert, zij kent de muziek, beluistert veel, ik koop twee CD's: Best of Sega Tipik met nadruk op de drum, de ravanne, en Tritonik Project One.

In Blue Bay nemen we weer onze intrek in Guesthouse Chantauvent, krijgen we dezelfde kamers en steken de muggen net zo gemeen als 10 dagen eerder.
Laatste duik in zee en Willem snorkelt op zoek naar koraal en vissen, hij vindt ze!
Het guesthouse is rustig, we eten het diner gezamenlijk met een Chinese familie.
Daarna koffers pakken en vroeg naar bed, zodat we tijdig kunnen opstaan voor het begin van onze terugreis naar Pretoria.